Agent: KUNSTBLATT BERLIN
Author: Michael Nungesser
Date: December 1989
Δεν είναι συχνό φαινόμενο σήμερα οι καλλιτέχνες να κάνουν σκέψεις γύρω από την δουλειά τους, όπως έκανε ο Έλληνας γλύπτης Φώτης, που κατάγεται από την Ξάνθη, και μάλιστα να τις δημοσιεύσει εν ήδη καταλόγου, συνοδεύοντάς τες με σχέδια και γλυπτά του. Ο Φώτης σπούδασε στην Αθήνα, ζει και εργάζεται στο Βερολίνο και υπήρξε μαθητής του Bernhard Heiliger. Παρά το γεγονός ότι είχε ατομικές εκθέσεις σε καλές Γκαλερί όπως του Lietzow και του Lange ήταν κάπως αποτραβηγμένος. Από το 1988 έλαβε την θέση καθηγητού στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ), κρατώντας πάρα πέρα το ατελιέ του στο Βερολίνο.
Ο Φώτης μιλάει για τα βασικά προβλήματα της σημερινής ύπαρξης, την ανισορροπία μεταξύ Φύσης και Τεχνολογίας: έχω την αίσθηση ότι κομματιάζομαι από δύο αντικρουόμενες δυνάμεις, από αυτήν της Φύσης και αυτήν της Μηχανής. Τα προβλήματα, τους κινδύνους και τα άγχη προσπαθεί να τα επισημάνει και ερμηνεύσει συνεπικουρούμενος από φιλοσοφικά ψυχολογικά, κοινωνιολογικά βιβλία, όπως του GüntherAnders, Ernst Bloch, Lucien Goldman, Werner Heisenberg, und C.G.Jung, μεταξύ άλλων.
Σχετικά με την σύγχρονη τέχνη επισημαίνει ότι παραδόθηκε σε δυνάμεις αποσύνθεσης αντί να κάνουν το αντίθετο. Πολλοί ταλαντούχοι καλλιτέχνες αφήνονται σήμερα περισσότερο στο συναίσθημα και παραμερίζουν την λογική. Οι πιο ικανοί από αυτούς με την βοήθεια των κριτικών, των γκαλεριστών ή των μουσείων προσανατολίζονται μάλλον προς το Διονυσιακό και μυθικό. Η τάση που υπάρχει προς το αυθόρμητο, γρήγορο, ενστικτώδες του άμορφου και του ρευστού, βρίσκει ότι είναι αιτία για την υποτίμηση της φιγούρας στην γλυπτική.
Ο Φώτης συνηγορεί για μια τέχνη που θα φέρει την ισορροπία, το πλησίασμα, την σύνθεση του ανθρώπου με την Φύση και την Τεχνολογία. Το βιβλίο του, που το αφιερώνει στον άγνωστο, ανώνυμο,καθημερινό άνθρωπο τελειώνει με την ελπίδα, ότι «στο τέλος ο άνθρωπος μέσα στα συντρίμμια της καταστροφικής του εποχής μένει αναγνωρίσιμος από την ανθρώπινη ζεστασιά του, διαπραγματευόμενος, αγωνιζόμενος και αγαπώντας».
Μichael Nungesser